Alles in de tuin gezond en in balans, ook in voegen en tussen tegels

Waar terrassen in het verleden voornamelijk vol lagen met stoep- en grindtegels en later cobblestones zijn ze vandaag de dag voorzien van prachtige siertegels en -bestrating: in alle kleuren, vormen en maten. De consument wilde echter geen last van hinderlijk onkruid tussen de tegels en de stratenmaker van weleer hielp met een simpele oplossing: de bestrating dichter tegen elkaar leggen, maar helaas dat hielp niet. 

Nog altijd zie ik dat beeld voor me; mijn overbuurman kruipend op zijn knieën over het terras met in zijn rechterhand een aardappelmesje om handmatig het onkruid weg te snijden. Hij kwam er niet of nauwelijks tussen, want de stenen lagen gewoonweg te dicht tegen elkaar. Alternatieven als het besproeien met een chemisch bestrijdingsmiddel als glyfosaat vond ik destijds al geen oplossing. Het blijkt ongezond en het zou zelfs kankerverwekkend zijn. Gelukkig is het sinds 2016 aan banden gelegd, tenminste op de professionele markt van bestratingswerkzaamheden. 

Alternatieven zoals het onkruid met heet water besproeien of het wegbranden is voor mij ook geen oplossing; het moet namelijk meerdere keren per jaar gebeuren en dat zorgt voor onnodig CO2 de lucht in blazen. Daarbij is het probleem niet verholpen, het wordt alleen maar groter; het zichtbare deel van het onkruidplantje is weliswaar verdwenen, maar ondergronds groeit de wortel vrolijk verder en manifesteert zich een seizoen later zelfs krachtiger. Zou natuurazijn dan helpen? Het eerste deel van de naam spreekt wel in het voordeel, maar toch is natuurazijn geen alternatief. Uiteraard werkt het wel, maar ook hier voor korte duur; het plantje groeit ook dan weer verder. Dus ook geen oplossing en dan heb ik het grote nadeel nog niet benoemd; een te hoge concentratie aan zuren dat het bodemleven drastisch verstoort. Alle alternatieven met hun voor- en nadelen, triggerden mij te zoeken naar een duurzame oplossing. 

Vijfentwintig jaar geleden werkte ik bij een natuursteenimporteur en zag ik van dichtbij het onkruidprobleem waarmee gebruikers van terrassen en siertuinen worstelden. Het bracht mij op het idee voor een product waarbij het water wel doorgang vindt naar de bodem en tegelijkertijd het onkruidplantje geen kans krijgt om te groeien; een zogenaamde speciale waterdoorlatende voeg. De voeg is een mengsel van zand en een bindmiddel, waarbij de zandkorrels met elkaar zijn verbonden. Het zorgt dat het zaadje niet kan ontkiemen; het blijft liggen en waait weg. Met deze voeg, in een ideale verhouding, heeft onkruid vijf tot tien jaar geen kans en sijpelt tegelijkertijd het regenwater naar de bodem. Juist nu in een periode van grote droogtes en hevige stortbuien is dat wenselijk: het water opvangen en zeker niet afvoeren naar het riool. 

Met een kleine voegbreedte van vier millimeter oogt het terras prachtig; het terras lijkt te leven en het zorgt tegelijkertijd dat tegels kunnen krimpen of uitzetten. Je laat de natuur haar gang gaan en je hebt er nauwelijks omkijken naar.